Wat is geweld, angst en wat is liefde?

een Gedachte van Rob

Naar aanleiding van al het geweld en angst wat zich momenteel steeds verder over de wereld verspreid en wat al duizenden jaren aan de gang is meen ik dat het nodig is meer inzicht te krijgen in wat geweld en angst feitelijk is en hoe het ontstaat.

Door dieper in onszelf te kijken kunnen we misschien ontdekken hoe het denken werkt in deze gebieden.

Ik heb het hier niet over het vinden van een methode of wijze om geweld tegen te gaan, ik ga hier geen ideeën aandragen tot het oplossen van geweld, want dat hebben vele mensen al geprobeerd, politici, godsdienstige van allerlei vormen van geloof.

Niets heeft geholpen, integendeel het lijkt alsof geweld alleen maar toeneemt en de mensen elkaar steeds vaker naar het leven staan, weliswaar op een beschaafdere manier, maar hoe dan ook geweld blijft geweld.

Geweld dient zich in vele vormen aan, maar waar wij het over gaan hebben, is om de wortel van alle geweld te bespreken, niet een soort geweld omdat dat alleen maar meer verwarring zal scheppen.

Om tot begrip te komen van geweld, dienen we alle denkbeelden, oordelen en vooroordelen hierover aan de kant te zetten en feitelijk proberen waar te nemen wat geweld is en hoe het ontstaat.

Uiteraard dienen we heel sensitief te zijn om waar te nemen, en om werkelijk waar te nemen wat is moeten we geen theorie of concept gebruiken.

Voordat we beginnen te onderzoeken wat geweld is en hoe het ontstaat, moeten we eerst duidelijk zien hoe onze geest werkt, hoe het reageert.

We kunnen vast stellen dat al het geweld voortkomt uit het denken, en dat het denken niets anders is, dan kennis dat het verleden is.

Ons denken is alle kennis die we hebben geleerd door onze opvoeding, opleiding, de mensen waar we mee omgaan en de conditioneringen van de maatschappij waarin we leven.

Kortom wij reageren dus altijd vanuit onze kennis van wat ons is aangeleerd, mits er een directe reactie of handeling word verwacht zoals het opzij springen om een auto te ontwijken, enz.

Als we deze reis samen maken, dan komen we er misschien samen achter en brengen we een werkelijke innerlijke revolutie teweeg.

Anderzijds als ik hier alleen het werk doe, en jullie volgen niet wat er zich hier ontvouwt, dan gebeurt er innerlijk niets, dan is alleen het denken aan het werk, dan word dat wat er zich hier ontvouwd slechts benaderd vanuit onze conditionering, vanuit onze aangeleerde patronen, concepten, denkwijzen en methoden.

Om dus te begrijpen wat iets is, en dan bedoel ik met begrijpen niet het begrijpen met het verstand, maar het inzicht, begrip van het feitelijke, van dat wat is, zodat het duidelijk en helder zichtbaar word wat er zich aan ons openbaart.

De mens leeft grotendeels met ideeën en die heeft hij tot zeer belangrijk en essentieel gemaakt.

Maar zelf heeft het individu nooit werkelijk voor zichzelf onderzoek gedaan of dit alles wel noodzakelijk is om mee te leven.

Wij hebben het meeste wat aangeleerd is maar klakkeloos aanvaard, het voor de waarheid aangenomen, wij trekken niets in twijfel.

Waar wij op uit zijn is constant bevrediging te vinden in alles, en wij mensen gebruiken elkaar om zoveel mogelijk voordeel te krijgen voor onszelf.

Het ontkennen en weg redeneren van dit feit leid alleen maar tot meer verwarring en je ziet het door heel de wereld gebeuren, je ziet hoe mensen met elkaar omgaan, berust op afscheiding, de ander en ik, mijn vaderland en de jouwe, mijn geloof en de jouwe.

Het denken zelf brengt afscheiding en afzondering teweeg, omdat het denken, dat verleden is zich steeds verder afsplitst, en er daardoor steeds meer afzondering bestaat.

Ideeën en concepten, methodes staan tussen dat wat is en de ideeën over hoe het zou moeten zijn, de ideeën zijn nooit de waarheid, de waarheid, de werkelijkheid is iets stromends, niet iets wat een vaste vorm heeft, wat een idee is, de waarheid/ werkelijkheid is niet in een methode of concept te vervatten, niet te vangen en vast te houden, daarom is ons bestaan eigenlijk zo leeg, we leven met lege dingen, we leven met ideeën die in de eerste instantie waardevol lijken maar in feite een enorme leegte in zich herbergen.

Omdat we bang en angstig zijn voor het onbekende, geen houvast zullen hebben aan dat wat werkelijk is, leven is, daarom zoeken wij, zoekt de geest iets wat constant is, zoekt het dat wat zich continueren kan.

Het denken dat het IK is wil zichzelf in stand houden, dat is vrij eenvoudig, dat kunnen we allemaal waarnemen, want het IK, dat stukje wat wij zogenaamd als de kern, het middelpunt van ons wezen ervaren word, is het denken zelf, zonder denken is er geen IK.

Het denken zelf heeft zichzelf dus benoemd met een aparte afsplitsing van bepaalde eigenschappen, en zegt dat er een instantie is waar vanuit al dit denken komt, het denken zegt dat er een denker is, maar de denker is slechts ook een gedachte van het denken zelf.

De aangemeten, aangeleerde eigenschappen van de denker is het denken zelf, er is geen aparte instantie, geen kern die een aparte denker is met de daarbij hebbende gedachten.

Dit is feitelijk waar te nemen als men het denken aanschouwt zonder vooroordeel, zonder een beschrijving, methode of oordeel te vellen over wat er zich in de geest afspeelt.

Zonder je af te keren van de feitelijkheid van het denken, kun je zien dat het denken zelf afzondering is.

Want ik heb mijn eigen mening, mijn eigen visie, tenminste dat is wat het denken zichzelf wijsmaakt, maar er zit niets in mijn denken dat van mij is, er is niets wat ik zelf ontdekt heb, het denken is gevuld met het verleden, met wat er aangeleerd is, en dat heb ik allemaal van anderen overgenomen, het denken is oud, verleden, en kijken jullie hier asjeblieft goed naar, neem niet zomaar wat aan wat ik zeg, onderzoek het, kijk er naar, het denken is oud, is verleden, het denken herbergt duizenden jaren aan ontwikkeling en ervaringen waar wij het leven mee tegemoet treden, wij beleven het leven met het oude, de ervaringen van het verleden, ons leven is niet elke dag fris en nieuw omdat alles wat we doen gebaseerd is op het oude, het verleden.

Omdat het denken vooropgezet is heeft het voor elke situatie in het leven een vast scenario opgezet, dit scenario is gebaseerd op ervaringen, concepten en ideeën die het verleden zijn.

Uiteraard zeg ik niet dat we heel het verleden moeten vergeten, want dat is een onmogelijke zaak, maar we kunnen leren hoe het mechanisme van het denken werkt.

Het is eigenlijk heel eenvoudig, er is altijd eerst waarnemen en dan pas volgt het denken die dat wat waargenomen word benoemd, ik denk dat dit duidelijk is.

Er is waarneming en gelijk erachteraan is er het denken dat alle kennis over dat wat word waargenomen in werking zet en dat wat gezien word benoemd, ik hoop dat we het tot dusver nog kunnen volgen.

Denken heeft ons veel technische vooruitgang opgeleverd maar heeft de mens innerlijke armoede bezorgd en niet verder gebracht.

De mens is zonder innerlijke wijsheid gebleven om werkelijk in te zien hoe de onderlinge relatie van mens tot mens begrepen kan worden.

Zolang wij niet op innerlijk niveau begrijpen wat denken is en hoe wij tot werkelijk inzicht hierin kunnen komen zal elke verandering in de buitenwereld alleen maar tot meer chaos leiden.

Om in de buitenwereld werkelijke veranderingen teweeg te brengen zullen wij eerst innerlijk orde op zake dienen te stellen.

Zolang wij innerlijk in conflict zijn, in verwarring zijn, zal alles wat wij doen en ten uitvoer brengen vanuit die toestand van innerlijke verdeeldheid ook verdeeldheid in de wereld tot stand brengen.

Wij proberen een goed functionerende maatschappij te creëren, maar dat zal niet gebeuren zolang de mens innerlijk niet zijn problemen heeft begrepen en inziet dat wij niet in relatie staan tot elkaar.

Echt, je kunt het zelf zien dat wij niet in relatie staan tot elkaar.

Wij hebben allemaal een beeld van elkaar gecreëerd die gestaafd is op ideeën en opvattingen, maar we zien elkaar niet zoals we werkelijk zijn, de beelden kijken de beelden aan, want we hebben allemaal opvattingen en meningen over de ander.

Het zit zo: jij heb mij gisteren iets aangedaan, iets vervelends, en nu zie ik jou vandaag en bekijk ik jou met het beeld dat ik de dag daarvoor gecreëerd heb, ik ben gekwetst door jou en ik heb nu het beeld van jou van de kwetsende, en zo neem ik het beeld van het verleden mee naar het NU en heb ik jou in dat kader vast gezet.

Op deze manier wordt het denken gekristalliseerd en staat men niet in relatie tot de ander.

Wij leven dus alleen maar met de beelden die we van elkaar hebben en niet met dat wat feitelijk is.

Wat wij dus doen is dat wij het denken dat verleden is, betrekken in de waarneming en handelingen van NU, en dus dat wat is tegemoet treden met onze ervaringen en denkbeelden die wij als kennis hebben opgeslagen, bewust zowel onbewust.

Het ons probleem denken is dat wij methodes hanteren die ons de illusie geven dat wij het leven onder controle hebben, een zekere inbreng hebben over de continuïteit van het leven, maar men kan werkelijk zien dat het denken in zichzelf een enorme verwarring schept.

Hoe kan men het leven tegemoet treden, begrijpen wat mens zijn is als de geest in een toestand van verwarring is, want dat kunnen we duidelijk waarnemen of niet?

De geest zelf is verward en wij proberen met ons onvolledig inzicht en begrip een wereld te scheppen die ordelijk is, terwijl de geest, ons denken in wanorde is.

Je kunt het toch zien dat de geest van de mens in wanorde verkeerd, want de wereld is in wanorde, de wereld is een afspiegeling van de mens die deze wereld gecreëerd heeft, dat is duidelijk.

Het is eenvoudig, als de geest niet in wanorde is en de geest zelf zijn eigen werking begrijpt en door dat begrip tot orde komt, dan brengt zo'n geest door zijn helderheid, door zijn juist denken de buiten wereld tot orde.

Ik heb het hier niet over een nieuwe methode, mensen, laat dat asjeblieft duidelijk zijn, alle methodes zijn gedoemd te mislukken, een methode houdt beperking in, gerichtheid binnen bepaalde regels en concepten, dat doen we al duizenden jaren en het heeft misschien technisch veel opgeleverd aan ontwikkeling maar innerlijk heeft het niets opgelost, want wij blijven op zoek naar de zin van het leven, voldoening, bevrediging en bevestiging, in ons werk, in het dagelijks leven en in religie proberen we een vorm van continuïteit te vinden.

De geest verlangt er naar voort te bestaan, eeuwig te zijn, en daarom vluchten wij in religie, drugs of sex, of andere extreme vormen die ons genot verschaffen en het gevoel van continuïteit geven.

Het denken is altijd op zoek naar orde, zonder de orde kan het denken niet goed werken, ik hoop dat wij dit allemaal in onszelf kunnen waarnemen, het denken is op zoek naar structuur en houvast, dat kan ik feitelijk waarnemen.

Dus als we dit zien, wat is er dan gebeurd, wat hebben we dan gade geslagen?

We zien dus dat elke vorm van denken gebaseerd is op verlangen, verlangen iets te worden, te bereiken, bevrediging te vinden, genot.

In welke toestand is de geest die dit allemaal in zichzelf gadeslaat?

Zie hier de schoonheid van, zo'n geest moet uiterst gevoelig zijn, dat kan niet anders.

Wij zijn niet gevoelig mensen, wij zijn verhard, dat kunnen we feitelijk waarnemen, want wat wij zijn is wat de buitenwereld is, de maatschappij is wat wij zijn.

De maatschappij is niet de massa, al die anderen, de massa is een illusie, er zijn alleen maar individuen.

Er is alleen maar de massa als je in jezelf een kern houd, als er een kern is dan is er altijd dualiteit, zolang er een kern is, het ik, de denker, en die ander, dat wat buiten mij is, dan zal er altijd conflict zijn, dualiteit.

Ik zeg hier niet dat je het ik, de denker kan doen verdwijnen, ik stel alleen maar een feit vast, ik zie zolang de denker, het ik, werkt zoals het nu doet, er nooit een werkelijke innerlijke revolutie in de mens zal zijn, dus wat kan ik dan wel doen?

Blijf even stil staan bij die vraag, en kijk hoe je denken reageert, zie je dat het denken meteen met een oplossing wil komen, dat het denken in zichzelf naarstig op zoek is naar een antwoord en alle kennis afstruint om deze vraag te kunnen beantwoorden?

Zie hoe het denken, het mechanisme werkt, kijk er naar en beweeg je niet weg van dat waar je naar kijkt, zie het onder ogen zonder er een verklaring of oordeel over te vormen.

Wij zijn al duizenden jaren zo, en het heeft ons innerlijk niet veranderd, we voeren nog steeds oorlog, de mens leeft nog steeds in angst, er is nog steeds verdriet en wanhoop, en wat we er ook aan gedaan hebben, het heeft ons niets geholpen.

Natuurlijk hebben we op technisch gebied veel vooruitgang geboekt als je het zo wil noemen maar daar heb ik het niet over.

De mens verkeert innerlijk in een staat van wanorde, conflict en tegenstrijdigheid, en zolang er wanorde in ons is zal er wanorde in de buitenwereld, de maatschappij zijn, want wij zijn de wereld en de wereld is ons.

Zolang wij innerlijk geen revolutie teweeg brengen, zal alles wat wij uiterlijk doen geen werkelijke verandering teweeg brengen, als wij vanuit innerlijke wanorde proberen orde in de buitenwereld te scheppen, hoe zal er dan werkelijk een wereld zijn die niet gebaseerd is op hebzucht, winst, begeerte en macht?

Ga niet meteen een antwoord op deze vraag proberen te geven, je bent gretig alles te willen beredeneren, maar kijk naar de vraag, kijk er naar en laat de vraag in je door werken, het antwoord is wel het minst wat er toe doet begrijp je, want het antwoord is oud, het antwoord komt vanuit je kennis, vanuit alles wat je in je leven aan wetenswaardigheden verzameld heb, kennis is het verleden, is het oude.

Als wij in het NU een situatie hebben waar wij moeten handelen dan benaderen wij die met onze kennis, en het denken gebruikt die informatie om de situatie van NU tegemoet te treden.

Wat we dus doen is dat we het nieuwe tegemoet treden met het oude, de kennis die verleden is, en op die manier binnen onze kaders van dat wat oud is en misschien hier en daar een beetje aangepast is het NU tegemoet treden.

Het NU, het leven dat is, word dus veelal bekeken met het oog van het oude, het verleden, en is dus nooit fris en nieuw omdat de kennis van het verleden meegenomen en geprojecteerd word in het NU, en daarmee zetten wij ons hele handelen binnen kaders, begrippen en onze denkstructuur vast.

Het denken wil altijd orde, het kan niet functioneren in wanorde, het wil structuur en door de kennis krijgt het denken de gedachten iets continues te zijn en vormt zich een kern dat het ik is, de denker, de instantie waar vanuit het denken zou plaatsvinden.

Het denken is gebaseerd op genot dat verlangen en begeerte in zich heeft, het denken is zeer beperkt, het kan alleen werken binnen de kennis, de wetenschap, de concepten, de regels, normen en waarden die allemaal vooropgezet zijn, ja ook religie is vooropgezet en is niets anders dan een methode om orde binnen het denken te behouden, zekerheid, geborgenheid en het verdwijnen van angst niet oneindig te zijn, geen continuïteit te hebben.

Het denken dat zichzelf heeft opgesplitst in de denker en de gedachten gebruikt het deel dat de denker, het IK is, om zichzelf continuïteit te geven, het IK zal er alles aan doen om zijn/ haar bestaan te waarborgen.

Tegelijkertijd zorgt deze afscheiding voor dualiteit binnen de begrenzing van het denken en schept wanorde tussen de gedachten en de denker.

Nu ga je natuurlijk komen tot het punt waarop je zegt: oké alles leuk en aardig maar wat moet ik dan doen, wat moet ik doen om werkelijk mijn innerlijke wanorde op te lossen?

Zie nu goed wat er gebeurd, ik besef dat ik in wanorde ben, dat het denken in wanorde verkeerd, en wat ga ik doen?

Het denken zoals je kunt waarnemen, en kijk goed naar wat er in je gebeurd op dit moment, het denken zoekt naar een oplossing, een manier, een methode om orde te scheppen, en beweeg zich dus daarmee weg van zijn feitelijke situatie, namelijk de wanorde waarin het verkeerd.

Als ik zie dat ik in wanorde verkeer, wat doe ik dan?

Kijk hier echt heel goed naar, wat ga ik dan doen, ik ben een miezerig hoopje mens met pijn, verdriet, angst en met hier en daar een moment van vreugde en geluk, dus wat ga ik hier mee doen?

Het is belangrijk dat je hier serieus op in gaat, je met heel je hart je in deze vraag stort, en kijk dan wat er gebeurt, wat er plaatsvindt in je denken.

Dus ik zie feitelijk en duidelijk dat mijn geest in wanorde is en ik wil daar absoluut een einde aan maken toch?

Zie het echt, kijk er naar, wat is de toestand van een geest die dit waarneemt, als ik zie dat dit feitelijk zo is, zoals je pijn heb als ik je een klap geef, begrijp de ernst van mijn vraag asjeblieft.

Ik kan geen methode, concept of idee gebruiken om die wanorde op te lossen, want dat is allemaal denkwerk, en dus belanden we weer in de zelfde valkuil van het denken, ik kan niet boven het denken uitstijgen door het denken te gebruiken, want het denken kan niet boven zichzelf uitstijgen, ik hoop dat dit duidelijk mag zijn.

Dus wat kan ik doen, zodra ik een methode, een manier probeert aan te wenden om een oplossing te vinden voor mijn innerlijke wanorde, beland ik weer in de valkuil van het denken met zijn concepten, ideeën en methodes, dus de oplossing ligt niet in het denken dat kunnen we dus feitelijk zien, omdat het denken het verleden bevat, het oude.

Om fris en nieuw te zijn, in het NU te zijn, dien je dus geen enkele strohalm te grijpen die het denken aanbied, vervolgens bedoel ik niet dat het denken afgewezen of aanvaard moet worden, dat is van generlei belang in deze kwestie, het is niet een kwestie van aanvaarden of afwijzen, want dat doen we al duizenden jaren en heeft ons niet van ons innerlijk conflict en de wanorde afgeholpen.

Je kunt niet de vreugde willen zonder dat je het verdriet erbij krijgt, dus je kunt vreugde nastreven maar je zal inherent aan de vreugde het verdriet kennen.

Een geest die waarneemt moet uiterst gevoelig zijn, en met gevoelig zijn bedoelen we dat die geest geen dingen moet aannemen of verwerpen, een gevoelige geest houd dus in dat die geest zonder bemoeienissen van het denken kan waarnemen wat zich voordoet in het bewustzijn.

We kijken helemaal niet wat we doen met deze wereld, we denken in termen van de massa, het vaderland, mijn huis, mijn geloof, mijn gezin, mijn leven, en daarmee maak je jezelf minder sensitief en kun je niet werkelijk waarnemen wat is, want je waarneming word constant beïnvloed door alle concepten, ideeën en de afbakening van ons eigen armetierige leventje en de opvattingen die we daar over hebben, de normen en waarden en dergelijke.

Ik ben echt niet een pessimist mensen, maar dit is het onder ogen zien van feitelijkheden, niet een beschrijving van mijn negatieve houding ten opzichte van de wereld, dat heeft er niets mee van doen.

Deze persoon ziet wat er is, hoe wij mensen leven, de hypocrisie, het aan de oppervlakte aardig, beleefd en beschaafd zijn, en daaronder zijn we nog primitief, en gedragen we ons als beesten en zijn we gewelddadig, ja we zijn gewelddadig, allemaal, niet een groep of iemand anders, nee wij zijn het, want wij zijn wat de wereld is.

Ja, we weten het allemaal, verstandelijk kunnen we het bevatten, maar het dringt niet door tot ons gehele wezen zoals we het effect van een klap in ons gezicht voelen, de gloed van de pijn die volgt op de klap.

Het verstand weet, maar het gevoel, de hele betrokkenheid van hart en ziel, je gehele wezen ontbreekt, en daarom zijn we niet sensitief.

Sensitief zijn houd in dat jij en ik zonder de beelden, zonder de ideeën en opvattingen, zonder de concepten en conditioneringen kijken naar dat wat er is, en je kunt dus alleen sensitief zijn als je die transparantie heb.

Door vertroebeld water kun je niet de bodem waarnemen, je kunt niet zien welke vissen er rond zwemmen, en door denken dat beïnvloed is, vertroebeld is door allerlei ideeën, denkwijzen, opvattingen en concepten kan men niet duidelijk en sensitief waarnemen wat is, ziet men niet werkelijk het leven, de openbaring van het bestaan, de waarheid van het zijn.

Ik weet dat je dit allemaal vreemd klinkt, maar we zijn te verdoofd door alle verantwoordelijkheden en andere zaken die ons opgedrongen zijn door het maatschappelijke stelsel dat we er niet adequaat op kunnen reageren en volledig handelen.

Eigenlijk is bijna alles wat we doen onvolledig en ontoereikend, en tijdelijk kunnen sommige dingen ons wel helpen maar meestal ontbreekt het ons aan het vermogen om werkelijk en volledig te handelen.

Wat staat dit handelen dan in de weg, en waarom is ons leven zoals we het leven zo ontoereikend, want we blijven op zoek, proberen constant hogere doelen na te streven en meer en meer in ons bezit te krijgen.

Waarom doen we dat, waarom geeft het toch geen voldoening als we eenmaal hebben wat we willen?

Kunnen we dit samen doorlopen asjeblieft, want we hebben alles, en nog is het niet toereikend voor ons geluk, dus laten we er samen naar kijken en zien wat er aan de hand is.

Dit zijn geen loze woorden, zie dat asjeblieft in want we kunnen het wel wegwuiven met te zeggen dat dit mijn visie op de wereld is maar dat is het niet.

Het is toch zo dat we ontoereikend zijn, dat we tobben en dat we hier en daar een vleugje geluk en plezier hebben en dat we heel erg bepaald leven?

Dit heeft totaal niets te maken met welke visie op het leven dan ook, een visie wil zeggen dat we bepaald zijn, en we zijn allemaal bepaald door dit leven.

Ik wil dus niet nog eens een nieuwe visie toevoegen, want we hebben gezien, en zien nu dat het ons niet helpt, het is niets meer dan gerommel in de marge, het afknippen en snoeien van takken die weer gewoon aangroeien.

We moeten het probleem bij de wortel aanpakken zodat ze niet meer aangroeit, dat lijkt mij duidelijk.

En wat natuurlijk meteen de vraag doet rijzen van hoe doen we dat dan wel?

Ik begrijp dat jullie denken, wat zou die wijsneus dan meer kunnen en weten dan ik, en denkt hij duizenden jaren van innerlijke problemen en tegenstrijdigheden zo maar even op te lossen?

Maar zo ligt het niet mensen, ik ben niet slim, in geenszins des woord, dat heeft hier niets mee te maken, en het is geen spelletje of slimmigheidje wat deze persoon hier aan de dag wil leggen.

Wat wij samen doen is kijken, observeren, waarnemen en leren van wat er is, van wat er zich aan ons voordoet.

Maar voordat we hier op doorgaan moeten we vooral eerst begrijpen wat ik met het woord leren bedoel, zodat we duidelijk weten waar we het over hebben.

Met leren bedoel ik niet kennis opslaan, uit het hoofd dingen leren doen, dat is geen leren, dat is dingen onthouden, aanspraak maken op je kennis wanneer nodig.

Wat ik bedoel is een ander soort leren, dat in elke handeling tot uiting komt, al doende en al zijnde zien hoe alles al werkende is, zich aan ons prijs geeft, zichzelf blootlegt.

Woorden zijn dode dingen, en slechts handig en noodzakelijk voor communicatie en om ons zelf te voorzien van bepaalde levensbehoeften, techniek ontwikkeling en dergelijke.

Het denken gebeurt in taal, in woorden en die woorden krijgen zo'n grote betekenis en het denken word tot een afgod gemaakt, maar als we goed gaan kijken wat denken, kennis, geheugen precies is dan zien we dat het denken, het brein niets anders dan een instrument is.

Het woord is namelijk niet het ding, het woord is niets anders dan een beschrijving van iets, ik bedoel, het woord boom is niet de boom zelf, dat is duidelijk.

Met het woord kristalliseer je een gedachte met de daarbij behorende en of aangenomen kennis van het voorwerp of ding.

Dat proces van kristallisatie, het vastzetten van allerlei denkpatronen is conditionering en, afscheiding en het in gang zetten van dualiteit.

Kijk maar om je heen, we kunnen het toch dood eenvoudig zien dat mensen zich afzonderen, niet werkelijk in relatie staan met elkaar, en slechts ten behoeve van hun eigen geluk en voordeel met anderen in contact staan, een liefst veilige muur om hun eigen leventje bouwen?

Zolang wij innerlijk verdeeld blijven zullen wij altijd in tegenstrijdigheid leven, ten eerste met ons zelf en ten tweede met anderen.

Het is toch allemaal duidelijk te zien hoe de wereld is en hoe wij zelf zijn, wij zijn zoals het er in de wereld aan toe gaat, wij allemaal inclusief deze persoon.

Er worden mensen bedreigd, vermoord, hongersnood is er ook nog steeds ondanks al onze technologie, hoe kan dit?

Is het niet omdat het ons feitelijk niets kan schelen, we wel zeggen van ohhh en dit kan niet en het is schandalig, maar meer omdat het ons geleerd is om sympathie te hebben met de minder bedeelden en afschuw moeten hebben tegen misdadigers?

Ik praat hier niets goed mensen, ik kijk alleen en observeer het denken, het gedrag wat het denken aan de dag legt.

Wij willen de wereld veranderen, en we denken dat we dat ook doen, maar die verandering is slechts niets anders dan een verandering van decor, en daarom dus niet werkelijk een revolutionaire verandering, het is gerommel in de marge, dat kunnen we allemaal toch zien hoop ik?

Hier halen we wat weg en daar voegen we iets toe, begrijpen jullie wat ik wil zeggen hiermee?

Iedereen moet dit voor zichzelf doen, deze persoon kan jullie niet helpen, en zal ook niet met pasklare antwoorden komen, want wij laten ons al van alles voorschrijven en we nemen al van alles klakkeloos aan, dus asjeblieft laten we dit allemaal zelf onderzoeken en niets aannemen of afwijzen, maar onderzoek en zie zelf hoe het is, niet volgens mij of volgens een ander maar gewoon de feitelijkheid zonder oordeel.

Wat doet het er toe ergens een mening over te hebben, we hebben het niet van onszelf, het is allemaal overgenomen van anderen, onze meningen zijn niet onze eigen feitelijke bevindingen, dat kunnen we zelf onderzoeken.

Wat is een mening eigenlijk? Een mening komt voort uit vergelijken, onderscheid maken, dit is beter dan dat en ik vind dat het zus of zo moet omdat.....

Een mening ontstaat dus uit een opeenstapeling van kennis en ervaringen, en dus wederom door conditioneringen en je eigen bepaaldheid, je eigen beelden die je heb opgebouwd.

Onzekerheid, en angst is onze grootste factor, het uitdoven en niet zijn is onze grootste angst, het falen van de dingen die we doen, en misschien moeten we hier eens duidelijker naar kijken.

Kijk ik leef voortdurend met allerlei angsten, we proberen elke dag ons hoofd boven water te houden, onze zaakjes te regelen, en onder de oppervlakte heb ik mijn angsten, angst om mijn baan te verliezen, mijn bezittingen, mijn vrouw, enfin, jullie weten allemaal waar ik het over heb.

We proberen op allerlei terreinen zekerheid in te bouwen, te plannen en te continueren wat we zijn en bezitten.

Op technisch vlak zoals ik al eerder besproken heb, hebben we het denken hard nodig, het denken als instrument is een prachtig iets, maar innerlijk heeft het ons in wanorde gebracht, verdeeldheid teweeg gebracht, afzondering, tweestrijd en conflict, met ons zelf, en met de ander.

Het feit is dat ik mij voortdurend afzonder, door conflicten, tweestrijd, trek ik mij steeds verder terug, ik word voortdurend gekwetst en door het kwetsen trek ik mezelf steeds verder terug naar binnen.

Je kunt het in het dagelijkse leven heel goed zien, dat mensen steeds meer op zichzelf zijn, minder betrokkenheid met de ander tonen, slechts meer en meer een eigen wereldje om zich heen creëren.

Bijvoorbeeld, ik heb ruzie met mijn vrouw, ik scheld op haar en zij op mij, en omdat ik niet doe wat zij wil geef ze mij geen sex, ze ontzegt mij het seksuele genot, snap je, en ik reageer daarop, zie dit vooral duidelijk, ik reageer daarop door niets meer te zeggen, niet lief voor haar te zijn, haar te negeren, zie je hoe ik mezelf op die manier volledig terug trek en afzonder?

Kom op mensen, dit is toch overduidelijk, zo leven wij toch, we steken ons hoofd even naar buiten, we worden gekwetst en we trekken ons nog verder terug, dus de vraag is en blijft nog steeds, staan wij echt in relatie tot en met elkaar?

Wat denken jullie? Probeer je vooral niet te verlaten op wat je weet of wat je heb geleerd, dat is allemaal oude rommel, en gewoon wat anderen je verteld of geleerd hebben, dat is van generlei waarde, dus hoe staan wij in relatie met en tot elkaar?

Ga niet meteen je conclusie hier te berde gooien, want die is toch niet van jezelf, maar kijk naar wat er hier gezegd word, kijk er naar en laat het ontvouwen voor je ogen.

Wij hebben een gegeven feit en het denken wil daar altijd iets mee doen, veranderen of vervormen binnen de regels en afbakeningen van de kennis en dus binnen zijn eigen begrenzingen en beperkingen, dat is de enige ruimte waarbinnen ons denken kan werken.

Door kennis te vergroten maakt men het terrein waarbinnen het denken werkzaam is wel groter maar blijft binnen de grenzen van zijn eigen inhoud.

Dus denken is niets anders dan de inhoud van de hersenen, het brein, het oude, denkwerk is altijd oud omdat het kennis is, en alles wat kennis is, is het verleden, ervaring, het bekende.

De gevangenis van het denken is dus zijn eigen begrenzing, ik hoop dat jullie dat zelf onderzoeken en dit niet aan nemen van mij, waarom zouden jullie geloven wat ik zeg?

Hoe kan men dus vrij zijn van kennis en toch gewoon functioneren in deze wereld?

Ik bedoel dus, hoe kunnen we gewoon de kennis benutten zonder onszelf innerlijk te verliezen in conflicten en tweestrijd, hoe kunnen we dat wat pijn en lijden teweeg brengt leren begrijpen en er voorgoed een einde aan maken, hoe kunnen we dat doen, of kunnen we dat niet doen?

Ga hier diep op in, want het is een kwestie van levens belang, hoe kunnen we leven en toch innerlijk niet verdeeld zijn?

Je kunt er over nadenken, wat gebeurt er dan mensen, wat doen we als jullie met een vraag zoals deze worden geconfronteerd, je huis staat in brand en je moet iets doen begrijp je?

Je zoekt naar een oplossing toch, je gaat denken en het denken, het brein haalt alle kennis naar boven die het tot zijn beschikking heeft en maakt vanuit die kennis een beslissing wat te doen.

We kunnen het handelen natuurlijk uitstellen, het voor ons uit schuiven zodat we niet meteen een beslissing hoeven nemen, dat is wat we meestal doen, we verplaatsen het probleem in de tijd, de toekomst, en wat we doen is we nemen de kennis die verleden is in het nu, en passen hier en daar wat aan en maken er een plan, idee van voor morgen (toekomst).

Mijn vraag is, bestaat er werkelijk continuïteit voor mij, is er daadwerkelijk, feitelijk een morgen, toekomst, of is morgen niets anders dan een denkbeeld in mijn brein, en dus een illusie, een fatamorgana van mijn hersenen?

Laten we hier op in gaan, ik zie dat het ik, het ego, hoe je het ook wil noemen, altijd tussen wat deze persoon is en de werkelijkheid in staat, en ik hoop dat jullie dit ook zien.

Het ik bemoeid zich altijd met dat wat is, er is weerstand tegen de feitelijkheid van het NU.

Ik ben DIT maar zou graag DAT willen zijn, ik beweeg me weg van mijn feitelijke situatie, wij willen altijd WORDEN maar we willen nooit ZIJN.

Het denken dat verleden is word geprojecteerd in de toekomst om ons gevoel van continuïteit te geven, ik kan dat duidelijk waarnemen.

Dualiteit ontstaat wanneer we iets nastreven, doelen stellen, natuurlijk zeg ik niet dat je geen doelen moet hebben maar het gaat hier om te zien hoe het hele denken op dit gebied te werk gaat en hoe het zichzelf voor de gek houd, constant in een visueus cirkeltje blijft.

Hoe dan ook, de geest heeft een bepaalde interceptie van de dingen en handelt naar zijn eigen bepaaldheid, en wat ik mij afvraag is of die geest buiten deze bepaaldheid van denken op een ander gebied zou kunnen werken, dat vraag ik me werkelijk af, en ik hoop dat jullie dat ook doen, ik hoop dat we allemaal zien dat we door ons bepaald zijn door cultuur, traditie en geloof niet werkelijk in contact staan met dat wat is, dat wat liefde is, de waarheid, werkelijkheid.

Ik zie dat ik vol geweld zit, ik zie dat mijn bepaaldheid de oorzaak van al mijn problemen zijn, conflicten en angst, dat zie ik werkelijk, de beelden die mij bepaald hebben zijn de oorzaak van mijn angst en alle problemen daar om heen.

Ik zie dat en wat ga ik er aan doen, ik zie dat het zo is, en ik kan mijn denken, mijn bepaaldheid niet veranderen want zo ben ik door cultuur en traditie en noem maar op gevormd.

Hoe kan ik daar nu buiten stappen, ik zie de ellende, en die wil ik niet meer, ik wil alles van mij af schudden maar ik weet niet hoe ik dat moet doen, ik weet het simpel weg gewoon niet.

Ik sta hier en jij ben daar, ik zie jou en jij ziet mij, en wij zien allebei dat er een afstand is tussen ons, tussen ons allemaal overigens, wij zien dat, maar zeggen toch dat we in relatie staan met elkaar omdat onze bepaaldheid zegt dat we aardig moeten zijn en beleefd, de ander met respect te behandelen, ik denk dat we dit allemaal kunnen zien.

We zien dat we afhankelijk van elkaar zijn, dat maakt ons bang, want ik ben afhankelijk van mijn baas, mijn vrouw, mijn familie of wat dan ook, ik moet mij redden, mijn hoofd boven water zien te houden en dat maakt mij bang, daarom word ik gewelddadig tegen die gene die mijn positie willen aantasten en ben ik aardig en voorkomend tegen mensen die mij helpen die te behouden en te bevorderen.

Zo werkt het toch, ik bedoel zo is ons leven, op mijn werk heb ik mijn baas die ik tevreden moet stellen, hij zit mij op mijn nek als ik iets niet goed doet, en thuis heb ik mijn vrouw die ik tevreden wil houden.

Dit is ons leven, zie dat toch asjeblieft, mijn vrouw zit mij op mijn nek, mijn baas, en daarom trek ik me steeds verder terug en isoleer ik mezelf steeds verder en zet ik een muur op zodat ze mij niet kunnen raken in mijn gevoel want bovenal wil ik niet gekwetst worden en daarom zet ik een nog dikkere muur tussen mijzelf en de ander.

Het is zo mensen, dit is wat wij doen, wij hebben allemaal pijn, verdriet en ellende met hier en daar een vreugdevol moment, maar wij tobben en jakkeren door in ons voortbestaan, en we zonderen ons steeds verder af, bouwen steeds grotere muren om ons zelf heen zodat we niet gekwetst worden.

Ik doe lelijk tegen mijn vrouw omdat het op mijn werk niet goed gaat, en zij doet lelijk terug en ontzeg mij de intimiteit, de seks, en daarmee trek ik mezelf nog meer terug en schep ik afstand tussen haar en mij, snap je, ik trek aan en stoot af, gelang de naar hoe ik behandeld word en naar de behoeften die ik heb.

Als ik dat nu zie, als ik zie dat al die dingen mij beïnvloeden, dat ik daar midden in zit, daardoor geteisterd word, wat kan ik daar dan aan doen?

Wat doe ik dan, ik wil niet zo leven, ik wil niet die pijn, dat verdriet, dat ongelukkige gevoel, we tobben en proberen van alles om het te veranderen, een beter leven te hebben, ons milder op te stellen, geduldiger te zijn, aardiger, je ziet dat we dat allemaal proberen, we willen tenslotte een beter leven, een prettig en fijn, liefdevol bestaan leiden ja toch?

Maar hoe we ook veranderen en ons best doen, het helpt ons niet, ik blijf gewelddadig, mijn angst verdwijnt niet en ik blijf een beschermende muur om mijzelf heen bouwen.

Dus ik zie dat en ik zie ook dat het willen veranderen mij werkelijk geen zier helpt, ik heb al van alles geprobeerd en mijn problemen worden er niet door opgelost.

Ja, mensen ik zie dat, en jullie, zien jullie het ook of moet ik alles alleen doen?

Mijn problemen worden dus niet opgelost, en daar sta ik dan met al mijn kennis, met mijn opvoeding en genoten onderwijs, ik sta daar en kom tot de ontdekking dat ik helemaal niets weet, dat ik innerlijk ondanks mijn kennis nog steeds verward ben, onzeker, angstig en wat al niet meer.

Steeds verander ik het decor van mijn leven maar ik blijf dezelfde die ik ben, en uiterlijk lijk ik misschien wel veranderd, heb hier en daar wat verbeteringen aangebracht en doe mij meer beleefder en beschaafder voor, maar van binnen ben ik niet veranderd, niet anders geworden, er heeft geen transformatie plaats gevonden, slechts alleen aan de oppervlakte, de buitenkant heb ik hier en daar wat aangepast, maar is dat een werkelijk innerlijke verandering?

De schrijver van deze woorden ziet dat allemaal en ziet de onzin van dit alles in, terwijl hij het hier op papier zet, terwijl de woorden niet dat zijn wat hij aanduid maar slechts een beschrijving zijn van wat hij ziet en bedoeld.

Deze persoon IS al die verwarring, alle pijn, angst en verdriet, hij IS het snap je, er is geen instantie waar vanuit dit plaatsvindt, ik ben het.

Ik heb geen ellende, geen verdriet maar ik ben het, dit alles, al het getob, al de conflicten, ik ben al die dingen.

Deze persoon kan geen kant op, het denken helpt hem niet zijn problemen op te lossen, misschien wel tijdelijk maar niet fundamenteel en in de grond van zijn ZIJN.

Want hij blijft gewelddadig, angstig en met zijn verdriet en ellende te maken hebben, en hij blijft binnen zijn denken op zoek naar oplossingen maar die zijn nooit toereikend om een echte werkelijke fundamentele verandering te weeg te brengen.

Daar sta ik dan, ik heb een heleboel meningen, een heleboel geleerd, en veel kennis over allerlei zaken, dus daar sta ik, in deze wereld en ik kijk om mij heen en ik zie het, ik zie wat ik ben en ik zie hoe wij zijn, ik kan het feitelijk waarnemen, al het getob, het verdriet, dat beetje vreugde en gelukzaligheid, ik zie dat allemaal.

Veranderen heeft geen zin want ik verander niet werkelijk, dat kan ik zelf waarnemen, maar ik ben wel in deze wereld en vraag me af wat ik nu moet doen, wat mij te doen staat.

Ik zie dat ik verward ben, dat ik niet naar iets kan kijken en iets tegemoet kan treden zonder daar een beeld van te vormen.

Begrijp je, ik zie dat en ik zie dat er geen uitweg is uit die chaos, en als ik dat zie dan is er iets gebeurd in mij, want het vereist een gevoelig en scherp waarnemen van het denken en je reacties om dit te zien toch nietwaar?

Het zien zelf is dat wat de verandering teweeg brengt, je kunt niet veranderen door het denken te veranderen, want denken blijft denken en is onvolledig, ontoereikend, dat nemen we elke dag waar in ons leven.

We zien het allemaal, we zien de pijn, onze eigen angsten, en als we eerlijk zijn zien we ook onze tijdelijkheid, zelfs al heeft het denken door middel van religie en andere vormen van geloof een hiernamaals geschapen, en dat als zekerheid van zijn eigen continuering ingebouwd.

Het is heel simpel, het denken dat door het brein, de hersenen tot stand gebracht word, sterft als het lichaam niet meer functioneert, dus als de hersenen dood zijn sterft het denken en sterft het ik, want het ik is denken, is een creatie van het denken, ik zie dat dit zo is, omdat denken, het brein materie is.

Het is geen veronderstelling, geen idee, mening of zienswijze of wat dan ook, het brein IS materie en daarom tijdelijk, het denken is tijdelijk, en daarmee is het IK tijdelijk, het ik is het denken zelf en continueert zich niet in een volgend leven, dat is een hele kinderachtige beredenering, het ik is niets anders dan een projectie van het denken, dat kunnen we zelf onderzoeken, en ik hoop dat jullie dat ook zullen doen, het is allemaal heel erg eenvoudig mensen.

Het is totaal van geen belang wat mijn mening is, maar hoe we de zaken duidelijk voor ogen kunnen hebben, mijn mening is van geen enkele waarde, want het is niet van mijzelf begrijp je?

Mijn mening is die van mijn conditionering, van mijn opvoeding en mijn ervaringen en de regels en traditie van de cultuur waarin ik ben grootgebracht, kijk mijn denken is niet van mij, het is niet wat ik zelf heb ontdekt, al doende heb ingezien als feitelijkheid.

Ik heb alles overgenomen van anderen, al die kennis en ideeën waren er al en ik heb ze of aangenomen, of verworpen, of hier en daar wat aangepast naar wat voor mij aannemelijk of geloofwaardig zou kunnen zijn, het is allemaal zo kinderlijk eenvoudig als je het ziet.

Bewustzijn is niet iets wat persoonlijk is, alleen het denken is iets dat vanuit een centrum plaatsvindt en zich afzondert binnen ons bewustzijn, zichzelf een aparte identiteit aanmeet.

Kijk, het IK staat geheel en al alleen in deze wereld, omdat het IK zelf afzondering is.

Het ik IS beeldvorming, de bepaaldheid door opvoeding en aangeleerde kennis, vooropgezet handelen.

Als het denken niet van mij is, want denken is collectief, we hebben allemaal ideeën en gedachten, regels en patronen, alle kennis geabsorbeerd van andere bronnen, het was allemaal al voor handen en daarom niet iets van ons zelf.

We hebben ons zelf met veel denkwijzen geconformeerd, naar gelang onze levens situatie, ik hoop dat dit duidelijk is.

Vooralsnog ben ik hier en ik ben verward, de een zeg dat je dit moet doen en de ander zegt dat, en tegelijkertijd zie ik dat de gene die mij iets verteld, iets wil leren net zo verward is als ik ben, dus hoe moet ik dit leven nu leven, die vraag blijft in mij opkomen, hoe kan ik iets ontdekken wat niemand anders mij heeft voorgelegd?

Een idee werkt niet, ook geen manier, want dat wat het denken gecreëerd heeft is een vaststaand iets, en ik zie dat leven beweging is, niet vooraf bepaald is.

Denken is het opeen stapelen van beelden, de beelden zijn de last die we met ons meedragen in het NU.

We houden de beelden vast en maken de gedachten tot concepten waar we onze wankele onzekerheid van ons bestaan voorzien van rotsvaste zekerheid.

We hebben onze herinnering om te laten zien dat we eerder bestaan hebben, gisteren er ook waren en het beeld dat onze gedachten kan maken over morgen, een tijdsfactor die nog in het verschiet ligt.

We proberen, nee, wat we doen is dat we steeds willen ontsnappen aan het NU, en kijken daarom voor en achteruit, en verheugen ons op wat komen gaat, de intensiteit van het NU zijnde als een vage achtergrond ervarende in ons leven.

Dan zijn we nu bij de vraag aan beland van wat is het IK?

Daar moeten we heel goed naar kijken, en onderzoeken wat het werkelijk is, zodat we er feitelijk achter komen wie of wat die instantie is die wij IK noemen, ons zelf, dat waar wij onze persoonlijkheid aan afmeten, onze eigenschappen en dus onze bepaaldheid.

Laten we het asjeblieft heel simpel en eenvoudig houden, zonder moeilijke theorieën, en gewoon kijken naar hoe het werkt.

Mijn vraag is: Is het IK een gedachte, is het IK denken?

Is het IK een aparte instantie die ergens in ons lichaam zit, op een bepaalde plaats aanwezig is?

Dit vraag ik mij af, en ik hoop dat jullie dit ook serieus aan jezelf vragen en er achter proberen te komen, niet door wat een ander of de wetenschap er over heeft gezegd en geschreven, maar wat je zelf ontdekt hierover.

Iets aannemen van anderen is niet leren, dat is niets anders dan gewoonweg kennis opslaan, maar iets leren is al onderzoekend zien en ontdekken hoe en wat iets is, ik hoop dat dit voor een ieder een duidelijk verschil is.

Iets leren en geleerd zijn, is niet het zelfde, dat is duidelijk.

Maar hoe ontdek ik wat het IK is, ik vraag mij af of er zonder denken een IK is, want als dat zo is, dan staat het IK los van het denken en is het IK een aparte op zichzelf staande instantie.

Dus, kan het IK bestaan zonder het denken, zonder het brein, zonder de gedachten?

Laten we er alleen even naar kijken mensen, en niet meteen met een antwoord klaar staan, kijk eens gewoon naar deze vraag zonder er meteen een antwoord op te willen geven.

Als we goed naar deze vraag kijken, waar komt de vraag dan vandaan, de vraag herbergt namelijk het antwoord, dat is logisch.

Dus wat is er aan de gang als ik deze vraag stel, laten we hier rustig op door gaan en niet te overhaast met onze conclusies klaar staan, want het is belangrijk dat we hier rustig naar kijken.

We hebben hier voorgaande al besproken wat denken is en hoe het te werk gaat, en nu stellen we onszelf de vraag of het IK kan bestaan zonder het denken, zonder het brein, de hersenen.

Dus wat is het IK, wie is het?

Is het ik niet de inhoud van het denken zelf, de gedachten?

Identificeren wij niet elke gedachte met de instantie van waaruit deze voortkomt, en duiden wij die instantie niet aan met IK?

Ik vraag het, en we kijken er naar, laten wij vooral geen conclusies trekken, laten we er dood eenvoudig gewoon naar kijken.

Dus het denken, gebeurt dat vanuit het IK of is er eenvoudig weg geen Ik en is er alleen maar denken, gedachten, de functie van de hersenen?

Kijk hier heel goed naar, kijk alleen maar naar de vraag, probeer niet een antwoord te zoeken in je denken, maar onderzoek de vraag.

Als ik zo vrij mag zijn er op te wijzen dan gebeurd er iets als we kijken en ons niet weg bewegen van de vraag, want het gaat om het gade slaan van wat er zich voordoet, in dit geval doet de vraag zich voor en als we daar niet van weg bewegen, niet een vast staand idee of conclusie over trekken, dan kan de vraag zich in alle vrijheid aan ons bloot geven en zien we wat is, wat er zich feitelijk voordoet.

Wie of wat is het die deze vragen stelt?

Het denken is verleden, dat is duidelijk, het is het oude, dat wat bekend is, maar waarom en hoe is het dan mogelijk dat wij het onbekende, noem het god, het oneindige, het al omvattende, met het denken willen kunnen bevatten, het denken dat kennis is, het bekende en dus het oude, het verleden.

Hoe kunnen we het onbekende, het oneindige bevatten en tegemoet treden en begrijpen met een instrument zoals het denken dat gebaseerd is op het verleden, het oude?

Mensen, dit is toch logisch wat er hier naar voren word gebracht, het is feitelijk zo, maar waarom is er dan nog zoveel religieuze onzin, want religie is heel kinderachtig en niets zeggend.

We houden ons vast aan ideeën en concepten en ideologieën die anderen voor ons hebben bedacht en die wij voor zoete koek hebben aangenomen.

Ondertussen lappen we diezelfde religie aan ons laars en doen we toch gewoon waar we zin in hebben, maar als we weer naar de kerk moeten dan passen we ons weer aan en doen we ons best om toch maar weer vroom te zijn en het religieuze gedachtegoed weer na te leven.

Wat zijn wij toch voor mensen?

Zien we nu echt niet wat een onzin dit allemaal is, zien we nu echt niet dat er aan een heilige oorlog niets heiligs is, ik bedoel gewoon dat het compleet waanzinnig is, de manier hoe wij mensen de dingen zien, hoe ons hele leven is, het is een grote hypocriete waanzin.

Dus, kunnen wij dat wat heilig, dat wat oneindig, god is, kunnen wij dat met ons denken aanraken, kunnen wij dat in een idee, in een concept vervatten zoals wij dat al duizenden jaren doen?

Wij hebben een idee, gedachten over wat wel en niet heilig is, we sluiten het een buiten en het ander laten wij toe, dus vraag ik of heilig, al dan niet door het denken kan worden beroerd, dat lijkt mij een goede vraag.

Ik vraag het me af, ik ga dus niet op zoek naar een antwoord, ik vraag het me af en kijk dan wat er gebeurt, ik kijk naar de vraag snap je, ik zet de vraag niet om in een antwoord dat wel of niet toereikend is, want dat heeft geen enkele zin, het is en blijft denken namelijk.

Het enige wat ik kan doen is naar alles kijken zoals het is, is het niet?

Zodra mijn denken zich gaat bemoeien met dat wat is, dan verzet ik mij toch tegen de feitelijkheid van de omstandigheden of niet?

Ik zeg hier niet dat ik mij maar alles moet laten welgevallen en alles maar moet accepteren, daar gaat het niet om, zie dit asjeblieft in, dit is van zeer groot belang.

Ik zie wat er is en ik zie hoe mijn denken daar op reageert, ik zie duidelijk dat er weerstand in mij is en dat ik me verzet tegen dat wat is, dat zie ik haarscherp.

Wat gaat het denken nu doen, het denken verzet zich wederom tegen het zien van zijn eigen verzet, het klinkt moeilijk maar kijk er even goed naar, ik verzet mij tegen dat wat is en vervolgens verzet ik mij tegen het zien van het feit dat ik mij verzet, en dat is wat het verdriet, het lijden teweeg brengt en in stand houd.

Als ik naar mijn verzet kijk van wat is en ik zie dat, ik zie het en dat geeft mij het inzicht daarin, ik kan er dus vrij naar kijken zonder daar een oordeel over te hebben, ik zie doodgewoon dat ik mij verzet tegen de feitelijkheid van het leven, ik zie mijn verdriet, ik zie de pijn die het met zich meebrengt maar ik beweeg mij er niet van weg, ik blijf bij dat verdriet, die pijn snap je?

Waarom zou ik de pijn ontwijken, waarom zou ik bij dat feit van pijn, want pijn heb ik dat is duidelijk, waarom moet ik daar vandaan?

Misschien kunnen we het samen gaan zien, dus laten we hier dieper op ingaan.

De pijn is er, het verdriet, de machteloosheid, want wij zeggen wel dat we ons leven in de hand hebben, of kunnen sturen, maar waarom zijn we dan niet constant gelukkig, als wij zelf de beslissingen in ons leven maken, waarom zijn we dan niet blij, tevreden, gelukkig en rijk?

Het feit is dat wij het niet in de hand hebben, wij maken keuzes vanuit onze eigen conditionering en onze eigen bepaaldheid die door educatie en wat al niet meer is beïnvloed, we handelen naar de kennis die wij over de zaken hebben nietwaar?

Dus al waar wij op reageren is niets anders dan wat ons aangeleerd is om zo te doen, met andere woorden: zelfs onze reactie is niet van ons zelf, behalve dan als ons fysiek pijn gedaan word.

We moeten dit even langzaam doen, anders zien we het niet, dus alle reactie en alle meningen zijn al bepaald door je opvoeding, educatie etc...

Dus wat moeten we doen, we zien het en we kijken er naar, wat kunnen we doen aan het feit dat we altijd alles naar onze hand willen zetten, altijd op zoek zijn, naar vreugde, naar geluk en dat we verdriet willen vermijden.

Het is gewoon wat we doen, dus we zien dat en dat is het, we doen het, er is vreugde en er is verdriet, er is ellende, er is gelukkig zijn, al die dingen zijn er, en zijn aanwezig, zo gaat het in het leven.

Het krampachtige er aan vast willen houden bezorgd de pijn, bezorgd het donkere, het sombere, het altijd maar weer hetzelfde gevoel.

Mijn mening is helemaal niet van mij, al zeg ik dat dit wel zo is, het is niet zo, want het zijn allemaal meningen van anderen, wat ik van anderen heb overgenomen, ik kan namelijk zelf niet een mening verkondigen die er nog niet is, die nog nooit iemand heeft gehad, mijn meningen zijn oud en al veel vaker en eerder door een ander verkondigd, dus ze zijn niet van mij, dat is duidelijk voor mij.

We zijn nu al gaande op weg en ik begin iets te ontdekken in deze dingen, ik zie dat we een heel leeg bestaan leiden, want anders zouden we het niet opvullen met allerlei tijdverdrijf en andere zaken, begrijp me goed dat ik hier niets af of goedkeur, ik kijk gewoon naar hoe wij leven, wat we doen.

We leven helemaal niet MET elkaar, we leven naast elkaar en verdragen elkaar hooguit maar met elkaar leven wij niet, we doen alsof we dat doen maar het feit is dat we dat niet doen.

We zijn altijd bezig met ons eigen stukje leven, we proberen het zo goed mogelijk voor onszelf te maken, en daar is natuurlijk niets verkeerds mee, maar echt in relatie staan doen we niet.

Wij hebben allemaal beschermende muren om ons zelf opgezet zodat een ander niet echt dichtbij kan komen, en aan de andere kant verlangen we naar iemand die ons begrijpt, die ons na aan het hart staat maar tot op zekere hoogte ons innerlijke wezen mag betreden.

Hier sta ik dan, ik heb eigenlijk niets, mijn relaties gaan voorbij, alles wat ik bezit is niet van mij en kan mij afgenomen worden, en dat wat ik vandaag ben dat ben ik morgen niet meer.

Dus hier leef ik met al die lege dingen, en ik voel me alleen want dat ben ik, ik zie feitelijk dat ik er alleen voor sta, wat anderen ook zeggen, hoe ze zichzelf ook aanpraten dat het niet zo is, door de drukte op te zoeken, tussen de mensen massa te leven, door te zeggen dat die en deze mijn vrienden zijn, mijn vrouw die van mij houd, mijn collega's en mijn werk dat belangrijk is, ik een druk bestaan leid, toch is dit alles leeg, van geen enkele waarde, het is gebakken lucht.

Mijn vrouw houdt van mij omdat zij daar genot van heeft, het haar bevrediging schenkt op verschillende gebieden, seksueel, visueel, financieel, noem maar op, er zijn genoeg dingen te bedenken.

Als ik haar die voorwaarden afneem dan houd ze niet meer van mij, als er niets is dan is er geen voordeel te behalen, geen genot, waarom zou ze dan nog van mij willen houden, begrijp je, WILLEN houden.

Omdat de WIL, het geen genot verschaft, de WIL is het verlangen begrijp je, en vanuit verlangen, genot, daar vanuit leven wij, alles gaat om het vervullen van je verlangen en het verkrijgen van zoveel mogelijk genot, op welk gebied dan ook.

Het is fijn ergens van te genieten, maar genieten word pijn als je het genot wil vasthouden, het wil laten voortbestaan, het wil bezitten.

Ik zie die prachtige vrouw, ik zie hoe mooi ze is en ik geniet van het kijken naar haar prachtige vormen en haar uitstraling enz...

Dat moment is heerlijk, dat is genieten, maar dan zegt er een stemmetje dat ik meer wil, dat het fijn zou zijn haar te kussen, haar in mijn armen te hebben, haar te bezitten want ze is immers een mooie vrouw.

Snap je, na het moment van het genot van het kijken treed er een verlangen naar meer op, we willen het genot vergroten en verlengen, en dat is wat de pijn verschaft.

Het genieten is niet het probleem, maar het verlangen wat daarna in werking treed schept conflict met de feitelijkheid van het genieten.

Als iemand van je houdt, doet die persoon dat omdat die dat WIL, het houden van komt uit de WIL, zij WIL van mij houden, het gebeurt vanuit een centrum, een punt, een idee.

De WIL word gestimuleerd door de gedachte, dus de liefde, het houden van gebeurt vanuit het denken, het houden van is geenszins een harts gebeurtenis al zeggen wij van wel, daarom moet je hier goed naar kijken.

De hersenen zetten de gedachten om in gevoel en emotie en dat noemen wij houden van.

Als ik hier voor het eerst op deze aarde kom en ik weet helemaal niets, van binnen ben ik helemaal blanco, en ik zie dat een mens een ander doodmaakt, dan zal ik daar totaal geen gevoel bij hebben want het denken weet niet wat het met deze informatie moet doen, het weet niet dat wat het gade slaat goed of fout is, het weet niets van geweld, het weet niet wat goed of fout is, want dat is allemaal programmering, conditionering, het enige wat ik dan doe is gadeslaan van wat er gezien word, zuiver zoals het is.

Op dit punt wil ik het graag hebben over alleen zijn, wat is alleen zijn en is alleen zijn het zelfde als eenzaam zijn?

Alleen, komt van de woorden al en een, dat wil zeggen eenzijn met alles, alleen zijn is dus iets anders dan eenzaam zijn.

De meeste mensen die zeggen dat ze alleen zijn, bedoelen eigenlijk dat ze eenzaam zijn, alhoewel dit zelden onder ogen gezien word.

Eenzaam zijn is een gevoel van afgesneden te zijn van liefde, niet in contact te staan met dat gevoel, met dat concept, dat beeld wat wij van liefde hebben.

Ja, wij hebben een beeld van wat liefde is, wij kennen liefde alleen als iets dat een bundel gedachten, opvattingen is die een gevoel in het lichaam produceert waarbij een chemische reactie van het lichaam plaatsvindt.

Maar hoe komen wij in contact met die liefde die alles omvattend is, want ik denk dat dit een belangrijke vraag is.

Liefde voor dat wat IS, waarom kennen wij mensen dat niet, waarom zijn wij daar van afgesneden, dat vraag ik mij af, waarom leven wij zo'n pijnlijk leven, want dat is wat het leven is, het is elke dag weer een gevecht om de dag zo plezierig mogelijk door te komen, wij zijn er aan gewend en zijn er niet meer gevoelig voor, wij zijn er door hard gemaakt en zien niet de moeite en de struggle die we elke dag weer moeten doen om het hoofd boven water te houden.

De baas zit me op mijn nek, thuis is het je vrouw waar je in conflict mee leef, de belastingdienst waar je problemen mee heb, de rekeningen die betaald moeten worden, en af en toe gebeurt er iets leuks, of we zoeken zelf het vertier op, en gaan op vakantie om ons eigenlijke lege leven met van alles en nog wat op te vullen, begrijp me niet verkeerd, ik keur dit alles in geen zins af.

De vraag is of ik dit werkelijk onder ogen durf te zien, er werkelijk naar durft te kijken zonder bij mijn oude beelden te blijven, zodat er iets nieuws kan ontstaan, iets dat werkelijk en waarachtig is, niet gebaseerd op onze oude denkbeelden die wij hebben over liefde, maar kunnen kijken naar hoe het zich ontvouwt, want het feit is dat wij niet weten wat liefde is, en als je dat ziet, je weet het niet, en je vraag het je af, dan gebeurt er iets moois, dan openbaart er zich iets aan je, maar niet door er meteen weer een beeld of concept van te maken, want dan maak je het weer net zo dood als daarvoor, ik hoop dat dit duidelijk is.

Mensen, liefde is toch een woord, een beeld dat een gevoel in het lichaam maakt omdat het denken dat gevoel creëert en in stand houd?

Zeg niet meteen of het wel of niet zo is maar kijk er naar, wij maken liefde met ons denken, het denken heeft al een beeld van wat wel en geen liefde is, daarom zijn er scheidingen, ruzie, conflict en is er gewelddadigheid tussen man en vrouw, dus kom op en doe even mee, ik sta hier geen fabeltjes te vertellen, ik kijk en zie dit feit, dat is alles, wat ik er van vind doet er in het geheel niet toe.

Omdat ik een vaststaand beeld heb over wat liefde is en moet zijn, is er wrijving, conflict, pijn en verwarring, dat is toch duidelijk?

Dus hoe kunnen we liefde werkelijk tot wasdom laten komen, tot bloei, zoals een mooie bloem die aan onze ogen ontluikt.

Kan liefde in gevangenschap gedijen, binnen muren, kaders en begrippen?

Stel jezelf die vraag en misschien komen we erachter, kijk naar je eigen leven, naar de relatie die je heb met je vrouw, en zie voor jezelf hoe die liefde tot uiting komt, zie of er werkelijk liefde is.

Ga hier heel diep op in, bekijk het, diep het uit, keer het binnenste buiten en onderzoek de feiten.

Ga in het geheel niet af op je denkbeelden die je over liefde heb, maar onderzoek het alsof je niet weet wat het is, onderzoek je feitelijke omstandigheden en zie of dit een liefdevol bestaan is dat je leid.

Ik kom hier steeds weer op terug, ik weet het, maar graag wil ik hier in doordringen en ik hoop dat jullie allemaal met mij mee doen, ik hoop dat door steeds weer op deze zaak terug te komen, er de aandacht op te houden we tot een dieper inzicht komen.

We gaan naar ons werk, komen thuis, ik heb mijn bezigheden en zij heeft haar bezigheden, en ergens onderweg ontmoeten we elkaar, we praten, zijn allebei bezig, soms met de kinderen, we bedrijven de liefde, maken ruzie.

Zien wij dit allemaal duidelijk, zien wij voor ons hoe het dagelijkse leven verloopt, en dan ineens is er iemand die vraagt of dit het nu werkelijk allemaal is, of er hier in deze relatie tot elkaar, of wij elkaar werkelijk ontmoeten.

Begrijpen wij dit, er komt iemand en die zegt: he, kijk hier eens naar, je luistert wat hij zegt maar wimpelt het weg, levert er commentaar op en zeg dat je leven zoals het is wel degelijk zo goed is, want zo hoort het, zo gaat het al honderden jaren begrijp je, mijn denken is eraan gewend aan deze manier, daar voel ik me veilig en goed bij, dat wil ik niet veranderen want het voelt goed, iedereen leeft zo en als iedereen dat doet, op deze manier leeft, dan zal het toch goed zijn?

Maar goed, ik doe dit niet en trek alles in twijfel, wat niet zeg dat ik iets afkeur of goedkeur, ik twijfel en onderzoek het.

Zodra ik een standpunt inneem onderzoek ik niet meer, dus ik geef er niet meteen mijn mening over, dat heeft geen enkele zin.

Sowieso is mijn mening alleen maar gestaafd op de kennis en ervaringen die ik bezit, en alle kennis heb ik van anderen, dus mijn mening is niet van mij, nooit mijn eigen bevinding maar ook gewoon dat wat we overgenomen hebben van anderen.

Zien wij niet dat wij zijn wat deze maatschappij is, zijn wij niet wat de wereld is en is de wereld niet wat wij zijn?

Wij verzetten ons daar tegen maar het feit is dat datgene waar wij ons tegen verzetten alleen maar versterkt word omdat we ons constant weg bewegen van de feitelijkheid, omdat we niet dat willen of willen zijn wat we zijn.

Dan krijg je van die theorieën zoals: hou van je medemens en u mag niet doden, wat complete onzin is, en begrijp me niet verkeerd, als je dit alles gevolgd heb zie je dat ik niets propageer.

Ik wijs alleen naar de feitelijkheid van wat is, van wat ik waarneem, want wij geven er toch ook geen zier om wat onze medemens doet, en er is toch veel geweld in de wereld of niet?

De feitelijkheid is dat wij niet van onze medemens houden en we zijn gewelddadig, ja jullie zijn het allemaal, niemand uitgezonderd, dat is wat de mens is.

Het feit is dat we alleen aan ons zelf denken, dat is zo mensen, wij willen het eerst zelf goed hebben, onze schaapjes op het droge en dan heel soms maken we eens een genereus gebaar naar de ander, en dat is dan ook alleen nog omdat het ons zelf weer een fijn gevoel geeft.

Waarom proberen we iets te zijn, te worden wat we niet zijn, we zijn op een bepaalde manier, ja we zijn bepaald door onze omgeving, door alles om ons heen.

We kunnen slechts bestaan omdat we in relatie staan met iets anders, hetzij je vrouw, een boom, een gebouw, enz.

Het is dus onzin om je af te zonderen om verlichting te vinden, want je bent niet alleen, je staat altijd wel in relatie tot iets dat buiten je zelf is.

Wat is in relatie staan, wat betekent dat eigenlijk, staan wij in relatie met de rest van de wereld, met de mensen om ons heen?

De feitelijkheid is ons dagelijks leven, hoe wij over elkaar denken en hoe we doen tegen elkaar.

We voeren oorlog, vermoorden elkaar, zetten elkaar een hak, praten slecht over de ander, proberen beter te zijn dan de ander, zijn jaloers.

Dus ik vraag of we werkelijk in relatie staan, en wat doen jullie dan, wat gaan jullie zeggen?

Mijn buurman is succesvol, rijd de auto waar ik van droom, heeft een mooi huis en een prachtige vrouw, en wat al niet meer.

Ik groet hem altijd heel aardig, maar eigenlijk kan ik hem niet uitstaan, ik ben jaloers, want hij heeft alles wat ik zou willen hebben, snap je?

Maar ik blijf beleeft en laat hem niets merken, hij weet niet dat ik zo denk en dat ik het zo voelt, en ook zeg ik tegen mezelf dat ik niet jaloers moet zijn en dat ik het niet ben, en hou daarmee ook mezelf voor de gek.

Dus sta ik dan in relatie met mijn medemens, met mijn buurman?

Ik daag jullie uit allemaal, ik vraag jullie of we in relatie staan, ik vraag jullie niet simpelweg zo maar een antwoord op deze vraag te geven begrijp je?

Om werkelijk ergens in door te dringen moeten we eerst leren goed te kijken naar het gegeven feit, zonder daar meteen met ons oordeel over klaar te staan, dus kijken en observeren naar datgene wat IS.

Dat wat is, is namelijk de enige werkelijkheid, het enige wat echt is, anderzijds willen wij met ons denken de situatie zoals die is buigen naar het beeld van wat wij hebben, hoe het volgens onze regeltjes, cultuur en traditie zou moeten zijn.

Waarom ben ik zoals ik ben?

Waarom kan ik niet voldoen aan wat er van mij verwacht word, wat is er mis met mij, wat is er toch aan de hand met mij?

Is er iets mis met mij als ik niet aan de verwachtingen kan voldoen die anderen van mij hebben, en moet ik veranderen, moet ik mij aanpassen?

En als ik dat doe, word ik dan een beter mens, kan ik er naar streven een beter mens te zijn, te worden, is dat echt mogelijk of maakt het niet uit hoeveel ik mijn best doet?

Kijken we hier allemaal wel goed naar, en laten wij ons met z'n allen niet zomaar iets op de mouw spelden, want cultuur, traditie, en gewoonten en dat wat we overgenomen hebben van onze voorouders is het oude, en het oude is wat het verleden is, het verleden is niet dat wat IS, wat NU is, wat fris is en nieuw, dat is duidelijk lijkt mij.

Klaarblijkelijk wensen wij dus met het oude te leven, met het bekende, met concepten die al kant en klaar voorgeschoteld zijn en wensen wij het leven dat elke seconde nieuw is alleen maar tegemoet te treden met de oude bekende rommel van overgeërfde kennis, cultuur en traditie enz....

Het leven dienen wij te zien als zinvol, en positief en is het daarom niet zo dat wij willen vasthouden aan al het oude, en dat wij bang zijn voor vernieuwing, voor wedergeboorte, elke seconde, elke dag opnieuw in onzekerheid te staan?

Dit zijn alleen maar vragen mensen, hebben jullie je dit wel eens afgevraagd, ik vraag het me af, en ik hoop ten zeerste dat jullie dit ook doen en dit gegeven niet de rug toe keren om te ontsnappen aan dit.

Velen willen liever niet zien en gewoon doorgaan met waarmee ze bezig zijn, voor hen is dit verspilde moeite en hebben deze woorden geen enkele inhoud.

Dit leven zoals het is, is dit alles, is dit dagelijkse getob, en dat is dit leven, dat kunnen we zelf zien en ook in ons zelf waarnemen, is dit leven zonder onze maniertjes, zonder onze gewoontes, onze patronen en opvattingen over van alles en nog wat niets anders dan een leeg, betekenisloos bestaan?

Als het GEEN leeg leven is, waarom proberen we, doen we ons uiterste best dit leven met van alles en nog wat op te vullen en in te vullen, er zin aan te geven, er een rijk en vol bestaan van te maken?

Wij proberen er zin aan te geven, het op een bepaalde manier in te vullen die prettig is, we plannen vakanties, zien uit naar het weekend en gaan leuke dingen doen, kopen ons groen en geel met spullen die we eigenlijk niet nodig hebben maar gewoon omdat we er blij en gelukkig van worden.

Als het leven zinvol is, hoeven wij ons best niet te doen om daar invulling aan te geven, een zinvol leven is in zichzelf de zin van het bestaan en behoeft geen invulling want het is in zichzelf de reden de grond en de volle aanwezigheid van wat het is.

Leven is geen idee, geen manier van bestaan, net zo min als liefde een idee is van wat liefde zou moeten zijn.

Het denken heeft van al deze dingen iets vast omlijnd gemaakt en daardoor heeft het allemaal zijn eigen beperking, het idee, de opvatting van wat leven of liefde is, dat is het eigenlijke conflict wat we in onszelf hebben.

We proberen alles te laten stroken met de opvattingen, regels en de maatschappelijk aanvaarde normen en waarde oordelen.

Omdat we die als enige werkelijkheid beschouwen, het enige wat waardevol is, botsen we met de werkelijkheid zoals die is.

Het gaat altijd om hoe het was en hoe het had kunnen zijn als je zus of zo geweest was.

Als ik niet zo had gedaan dan was alles nog bij het oude gebleven, het veilige, dat wat mij geborgenheid verschafte, dat wat mijn leven continuering van het bekende gaf.

Zien we wat we doen, we stompen af en zijn ongevoelig omdat we constant in conflict zijn met wat we willen, dat wat mogelijk is en dat wat gewoon simpelweg feitelijk is.

Door niet aanvaarden van het feitelijke komen we niet tot duidelijkheid in wat is en wat we in werkelijheid zijn.

Wat constant aan de orde is, is het wordingsproces en de angst niets te worden,

Kun je werkelijk, feitelijk iets worden?

Als ik niets kan worden, en ik sta hier, nu op dit moment en dit is wat het feitelijk is, ik sta hier met al mijn gedachten, mijn bagage aan problemen en de ellende die ik als mens in mij heb, en ik zie dat, en er is geen ontkomen aan ook al doe ik nog zo mijn best van dit weg te komen door oplossingen te vinden voor mijn onbehagen over van alles en nog wat, is er hier dan sprake van iets worden?

Is het niet zo dat er alleen een constant ZIJN is, een van moment tot moment aanwezig zijn in het NU?

Voor het denken is er een gisteren en een morgen, maar feitelijk bestaan deze niet, het denken heeft voor zichzelf een continuering gecreëerd die een illusie is, dus vraag ik me af of wij op innerlijk niveau het denken op deze manier wel nodig hebben.

Voor praktische zaken heb ik het denken hard nodig, want de kennis die ik heb gebruik ik om te overleven, ik moet weten waar ik woon, hoe ik aan mijn voedsel moet komen, mijn werk moet doen.

Al met al blijft de vraag: is er een verkeerde manier van leven, of is er gewoon leven, levend zijn dat zich door iedereen uitdrukt op zijn eigen specifieke en karakteristieke wijze?

Onze meningen veranderen niets aan hoe wij leven, en de dingen die er zijn, zijn er gekomen door wat de mens zelf is.

Denken vooralsnog kunnen wij waarnemen is collectief, er bestaat in zijn geheel niet jouw denken of mijn denken.

Er zijn slechts gedachten, denken doet iedereen, misschien in een andere taal en in andere patronen maar denken blijft denken, ieder mens functioneert zo, en de inhoud van de gedachten zijn niet van het individu maar is dat wat hem geleerd is, is dat wat kennis is en daarom niet van hem, kortom al het oude.

Wat ik ben is slechts een uitdrukking van dat wat is, zoals de wereld is ben ik..

De beelden, de kennis, alle meningen en opvattingen, dat ben ik allemaal, de angst, het verdriet, maar ook de vreugde en het geluk.

Maar nogmaals, wat is liefde?

Is liefde een beeld, en opvatting, een mening?

Wat zoeken we, wat valt er te zoeken, wat kunnen we bereiken, wat moeten we doen met dit leven?

Er is alleen (het) NU.

Rob van Lente

home