De vrouw zit op de bank. Er staat rustgevende muziek op. De
sfeer is rustig, mystiek.
Ze zegt: "Hoe zou het met Oma zijn?"
Oma heet Marie.
Ze is tien jaar geleden gestorven, toen zij 95 jaar oud was.
Na 2 wereldoorlogen te hebben meegemaakt, een veel te vroeg gestorven echtgenoot en de rest van haar leven alleen gebleven.
Geen gemakkelijk leven.
Marie dient zich aan. "Joh is ook hier!"zegt ze.
Joh is haar man, die op 57 jarige leeftijd gestorven is aan longkanker.
"Joh is hier," zegt ze nogmaals, "en Annie, en Joh....."
Ik bedenk me dat Annie haar zuster is en de tweede Joh is de man van Annie.
Dan klinkt de stem van Joh: "Vertel het maar aan Marietje. Een boodschap voor Marietje. Wij zijn hier allemaal."
Ik vertel de vrouw op de bank dat Marie en Joh er zijn, en Annie en Joh.
De vrouw kijkt mij wazig aan.
Marie zegt: "Er is een boek, dat moet zij vinden. Een boek."
Ik vraag aan de vrouw op de bank: "Heb je een boek in je bezit…een gehaakt
boek?"
Meteen besef ik me dat gehaakte boeken niet bestaan…en stel de vraag dus nog
maar een keer :
"Een boek, gehaakt?" Ik zeg dat ik het niet snap.
De vrouw op de bank snapt het best.
Er is namelijk een boek met een gehaakte kaft. Ze weet niet waar, maar het is in haar eigen huis. Ergens…
"Ja ja ja !!"hoor ik ze allemaal roepen; het boek is goed, dat boek moet het zijn.
Ik vraag het nog maar eens aan Marie…maar het boek is goed.
Ze laat me de kleuren zien en de kasten waar het zou kunnen liggen.
Ik vraag aan de vrouw op de bank of het boek in één van deze kasten zou kunnen liggen.
De vrouw zegt: nee, eerder in een kast boven op een slaapkamer. Achter een gordijn.
"Daar is ze pas nog geweest, "zegt Marie, "en ze heeft iets verplaatst."
De vrouw op de bank kan het zich niet meer herinneren en ontkent iets verplaatst te hebben.
We gaan terug naar het boek.
Marie laat de kleuren van het gehaakte kaft zien, lichte
pastelkleuren met een uitstekend geribbeld randje eraan, met de kleur groen.
De vrouw weet niet zo goed meer wat te doen, zij kan zich zo'n kaft niet voor de
geest halen.
Ik hoor Marie zeggen: "Dat is het boek, dat moet zij gaan vinden…dat gaat haar rust geven voor de aankomende tijd."
Ik vertel de vrouw op de bank wat ik gehoord heb.
De vrouw en ik begrijpen allebei de boodschap niet zo heel erg, en de vrouw zit wat wazig voor zich uit te staren…
Ik vraag even later of zij misschien nu nét een vraag gesteld heeft aan Marie.
"Ja, zegt de vrouw, ik heb om een bewijs gevraagd…laat ze zich dan maar laten zien aan mij, of iets anders, zodat ik weet dat zij het is…"
Marie antwoord, samen met Joh, of het niet voldoende is dat ze aangesproken
wordt met Marietje ???
De vrouw wil meer bewijzen.
Marie zegt lachend: "Ik ga toch écht niets om laten vallen, als zij dat bedoelt
hoor!!!"
Ik vertel weer wat ik hoor en we lachen samen om Marie's humor.
Ineens zegt de vrouw op de bank: oh, maar ik heb laatst wél iets verplaatst…
ik had Marie's rouwkaart in mijn handen, die had ik in díe kast gevonden, waar we het nét over hadden, die kast met het gordijn ervoor…
...en die kaart heb ik in een doos gestopt, want die hoort daar helemaal niet in die kast te liggen.
"Ook niet in de doos," zegt Marie.
Ik krijg een uitleg waarom de kaart naar de doos verhuisd is.
Mysterie van het verplaatsen is opgelost en opgelucht halen we adem.
Ik leg uit aan de vrouw dat we bijvoorbeeld op die manier de dierbaren oproepen, of aanroepen.
Door iets vast te pakken, naar te kijken en onderwijl, bewust of onbewust aan die persoon te denken, zend je een gedachte de kosmos in, die uiteraard wordt ontvangen en dan heb je dus contact met je dierbare, overleden familielid of vriend(in).
Zíj vinden het fijn om in ons leven steeds een kijkje te nemen, en te helpen waar ze kunnen…
We praten er wat rustig over.
Marie zegt: "Wij gaan weer, we hebben nog veel werk te doen.
Vertel het nog maar eens aan Marietje.
Boodschap voor Marietje: Wij zijn allemaal hier."
We zijn samen even stil.
De vrouw op de bank zit wazig voor zich uit te kijken en weet dat ze contact
heeft gehad met haar eigen vader en moeder,
die overgegaan zijn, niet meer op deze aarde leven, maar in de Hemel, of hoe je dat ook noemen wilt.
Oma Marie.
Een mooie statige vrouw, met wit haar, en lange, dunne, slanke, oude gerimpelde
handen, die zij vaak op mijn gezicht legt,
ter geruststelling en mij dan lieve woorden in mijn oor fluistert: "Het komt allemaal goed, lief kind…"
En Marietje?
Die zit op de bank, nog steeds wat wazig voor zich uit te staren.
Heftig haar best doende om te begrijpen wat er nu net allemaal gebeurt is.
Boodschap voor Marietje…
Marietje…de vrouw op de bank…mijn moeder.
En het boek? Ze zou het gaan opzoeken.
Feb.2003.